Laos Reisverslag: Vientiane Regio
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Oversteek naar Laos
27-12-2007 Vandaag gaan we dan eindelijk naar het land dat we al een week aan de overkant van de Mekong zien liggen: Laos. Al om half 8 stappen we met al onze bagage in een tuktuk die ons tot de Thaise grenspost aan de Friendship Bridge brengt. Na een kwartiertje in de rij wordt onder typische, begeleidende "ik-ben-belangrijk-kijk-mij-eens-met-mijn-uniformpje" norse blik de departure card uit ons paspoort verwijderd. Dan mogen we de bus in, die weer Aziatisch vol gaat voor we vertrekken. Zo rijden we de Mekong over naar Laos, waar de bus na de slagboom meteen de weg overgaat naar de andere kant, want hier rijden ze weer rechts. Dat voelt best gek in je hoofd, na een maand wennen aan links.
Nu staan we aan de Laotiaanse grens, waar vlaggen met hamer en sikkel naast de nationale vlag hangen; hoezo Democratic Republic of Laos? Veel mensen zijn bij de loketjes waar we gedropt zijn in de weer met al dan niet ingevulde formulieren. Het is nog niet eenvoudig ook de benodigde papperassen te bemachtigen. Als Peter al een paar keer heen en weer gestuurd is krijgt hij bij 1 raampje toch voor ons elk een departurecard. Waarom hebben al die andere mensen daarnaast dan ook nog een visa-application en nog beter: hoe komen ze daaraan? Nou... bij datzelfde raampje vertelt iemand ons. Als Peter terug gaat krijgt hij inderdaad ook de 2 visa-applications die hij vraagt. Tsja, waarom zou je die er ook meteen bij geven; dan zou straks de chaos en enorme rij voor jouw raampje als belangrijke grensmededwerker weg zijn en wat zouden je collega's daar niet van denken.Het invullen duurt wel even, ze willen hier werkelijk álles van je weten; en dat in tweevoud. Nadat we alles samen met een pasfoto en ons paspoort hebben teruggebracht bij 1 van de raampjes mogen we weer wachten. Een kwartier later is alles klaar en zijn de paspoorten voorzien van een prachtige sticker. Nu mogen we in een nieuwe rij aanschuiven, waar een half uur later middels een stempel duidelijk wordt dat we een visum voor
30 dagen hebben gekregen.In een minibus zijn we al gauw in het centrum, waar we een tuktuk nemen naar Sihom Guesthouse. Eerst krijgen we te horen dat het vol is, maar dan is er opeens toch een kamer vrij. En wat voor één: zachte bedden én warm water. Super. We fietsen nog wat door het centrum, waar we al gauw merken dat Vientiane meer een groot dorp is dan een echte stad, en eten heerlijke stokbroodjes (met dank aan de Fransen die de boel hier ooit ingepikt hebben). Bij een tempel springen drie kinderen die in de zandbak spelen meteen op als ze onze camera zien. Ze willen wel heel graag op de foto, vooral de kleinste van het stel, die telkens weer in de houding springt als hij denkt dat er een foto gemaakt gaat worden.
> Vientiane
28-12-2007 Kalmpjes aan bekijken we de bezienswaardigheden van Vientiane. Op de fiets ben je overal zo en aan het eind van de dag hebben we al veel gezien. We besluiten morgen nog zo'n relaxt dagje te doen, maar dan op een brommer ook iets verder gelegen plekken te bezoeken, om overmorgen verder te gaan naar Vang Vieng.
29-12-2007 Om 8 uur zitten we al op de brommer op weg naar de Talat Sao markt. Hier ontbijten we, terwijl we toekijken hoe de Laotianen bij de vele stalletjes hun inkopen doen. Alles wordt op houten karren geladen en die wordt weer door een mannetje naar de auto of tuktuk geduwd. Het volgepakte vervoermiddel hotst en klotst dan de onverharde weg over naar de geasfalteerde weg, om al ronkend en pruttelend bijna door z'n as te zakken bij de laatste hobbel.
Wij rijden een uurtje later de stad uit, op weg naar het Xieng Khuan Buddhapark. Monnik Luang Pu Bunleua Sulihat maakte de beeldentuin en laat hier een mengeling zien van figuren uit Hindoeistisch en Buddhistische mythen en een gigantische liggende Buddha. Als we een tijdje onderweg zijn zien we een groepje politie-agenten staan hangen onder een boom. We zouden toch niet...en ja hoor, we zijn de pineut en mogen stoppen. We rijden namelijk met ons licht aan en al wijzend maken de heren duidelijk dat dit hier niet mag. O, nou ja, dan moettie maar uit. Zien en gezien worden is hier blijkbaar niet nodig in het verkeer.
Weer een half uurtje later, we verwachten er bijna te zijn, wordt de weg steeds slechter. Het stuur begint ook erg te trillen en we stoppen even om te kijken of alles okee is. Dat is het niet, want de voorband staat plat. We bedenken net wat we daaraan gaan doen als een jongen naast ons stopt: "Can I help you?" Huh?! Engels? Dat is voor het eerst sinds 2 dagen. Gelukkig blijkt 10 meter verder een winkeltje aan huis te zijn, dat brommers en motoren repareert en wij zelf nog niet gezien hadden. O ja en of we straks zin hebben om naar een nieuwjaarsfeestje te komen. Het is op zijn school, waar hij leraar Engels is. Nou graag, leuk! Maar eerst ff de band plakken en naar de beeldentuin.
20 Minuten later rijden we alweer, gelukkig een snelle actie bij de brommer-fixer. Voor de laatste 5 kilometer naar het Buddhapark zijn goeie banden ook geen overbodige luxe: modder, zand, keien, versleten asfalt en kuilen wisselen elkaar af. Het park is een bizarre verzameling freaky beelden, maar we begrijpen er iets meer van als we worden aangesproken door een jongen en twee 
monniken, die graag hun Engels willen oefenen. Ze vertellen het bijbehorende verhaal bij verschillende beelden en we praten nog wat. Zo komen we ook wat meer te weten over wat monniken zoal doen.
Met enige navraag vinden we de school van Kieng Kham, die we eerder ontmoet hadden. Voor we binnen zijn hebben we elk al een glas bier in onze hand en worden we geacht al dansend de ruimte binnen te gaan om alle leerkrachten hier een "happy newyear" te wensen. Er wordt gezellig gegeten en gedronken en de plaatselijke Cor Drost (wereldberoemd in Hoogezand en omstreken
) is zelfs aanwezig om een fles champagne open te trekken. Al gauw is het onze beurt om een liedje te zingen in de microfoon. Een dans doen mag ook, maar wij houden het bij zingen. Of ze het erg mooi vinden is de vraag, maar iedereen klapt enthousiast mee en daarna is iemand anders aan de beurt. Die besluit om te gaan dansen en iedereen doet mee. Onze glazen krijgen geen kans om leeg te raken en ook het ondefinieerbare eten mogen we vooral niet overslaan. Een klein uurtje later nemen we afscheid, omdat we graag de That Luang (hét symbool van Laos en dé attractie van Vientiane) nog willen bezoeken. De enorme, gouden stupa ziet er in het lage namiddaglicht bijzonder mooi uit en bij het laatste licht van de dag eten een uurtje later ons avondeten aan de Mekong.
> Op Weg naar Vang Vieng
30-12-2007 Vandaag worden we er ons van bewust dat we na het relatief welvarende Thailand nu toch wel echt in een ontwikkelingsland terecht zijn gekomen. De bus waarin we Vientiane uitrijden is oud en versleten, net als alle andere bussen die we zien. Al gauw is onze weg nog de enige die geasfalteerd is, alle zijwegen zijn van rood zand of keien. De huizen waarin mensen
wonen zijn vaak niet meer dan hutjes en aan de waterpompen te zien hebben veel huishoudens hier geen eigen stromend watervoorziening.Toch zien we naast de armoede veel moois aan ons voorbijhobbelen: groene, beboste berghellingen, meertjes en rivieren en telkens als de bus even stopt om er iemand uit te laten lachende mensen, blij dat degene op wie ze wachtten weer thuis is.
In Vang Vieng vinden we al snel een guesthouse en we maken een wandeling voor een eerste indruk. De natuur is hier overweldigend: een groen Karstgebergte met daartussen goudkleurig stro en wat huisjes en de rivier Nam Song. Jammer dat de dronken en vaak onbeschofte Europeanen die hier rondhangen en al etend naar een groot tv-scherm liggen staren de boel een beetje verpesten. Vooralsnog storen we ons er niet te erg aan.
> Tuben en Karstbergen
31-12-2007 Tubing: in een binnenband de rivier af, al dobberend op de stroming. Wij proberen het vandaag uit en concluderen al snel dat wij hier niet voor gemaakt zijn. Het is lastig genieten
van al het moois van de groene, bergachtige omgeving als de kneiterharde muziek van bar na bar na bar tegen elkaar in over het water schalt, terwijl de ene stoere dronken bink na de andere naast je in het water plonst vanaf een metershoge stellage. Het laatste stuk van de "rit" is rustiger, maar het water ook en dus moeten we nog een heel stuk peddelen voor we er zijn. Met lamme armen en ondanks herhaaldelijk insmeren roodverbrand komen we aan. Wij hebben wel een hamburger verdiend vinden we. Helaas is de saus waarschijnlijk niet helemaal goed meer, want die smaakt raar en zo eindigen we op oudjaarsavond al vroeg onder de wol.
01-01-2008 Deze eerste dag van 2008 gaan we op de motor op pad om wat dorpjes in de omgeving te bekijken. Overal zitten mensen gezellig buiten het nieuwe jaar te vieren met drank en muziek. Er zijn veel kinderen op straat en we krijgen zo langzamerhand een sabaidee-RSI. ("sabaidee", zwaai zwaai) In één van de gehuchten waar we even stoppen om te eten zien we iemand bezig met een weefgetouw. We mogen kijken hoe het werkt en slaan, na de glazen bier die we meteen weer in de hand krijgen, het aanbod om binnen te komen af. Zo goed heeft Peter het rijden op een motor met versnellingen nou ook nog weer niet door.
Aan het eind van de middag gaan we nog even kijken in één van de grotten in de omgeving van Vang Vieng voor we de motor terugbrengen. De "Chang Cave" is een mooie, grote druipsteengrot, maar wij hebben nooit zoveel met grotten, dus al snel houden we het voor gezien.
02-01-2008 Het is vandaag een schitterend heldere dag en dat komt goed uit, want wij gaan aan de wandel. We lopen een heel eind het prachtige Karstlandschap achter Vang Vieng in en genieten van de mooie natuur. Peter ziet zelfs twee Atlasvlinders, die net uit hun cocon gekropen zijn naast een derde cocon zitten.
Ondanks de rust en het aanbod van verschillende wandelroutes kunnen we merken dat hier veel toeristen langskomen. De Sabaidee-kinderen die we passeren zijn hierdoor helaas al verpest en houden onmiddellijk hun handje op als je teruggroet. We lopen zo'n 8 kilometer naar de Phoukham grot met lagoon, maar bij het entreehuisje aangekomen zijn we er nog niet. 
Via een steile klim, bestaand uit enkel grote rotsblokken en boomtakken om vast te grijpen moet je nog 100 meter omhoog. Ook de vloer van de grot zelf is één groot avontuur van rotsblok naar rotsblok. Het eerste stuk is wel heel erg mooi en zeker de klim waard, maar als het daarna ook nog steeds donkerder wordt vinden wij het wel genoeg en gaan we terug. De aangeboden tuktuk slaan we af, nee wij zijn bikkels, we zijn hier lopend gekomen en we gaan ook de 8 kilometer lopend terug. Nog voor we bij het guesthouse terug zijn vinden we onszelf al heel wat mindere bikkels, maar dapper zetten we door (Yvonne het laatste stuk met knikkende knieën). Voor echt géén geld haalt Peter allerlei lekkers bij een stalletje en we eten uitgebreid in onze kamer. Het is weer ouderwets lekker en we balen nu al dat we de vorige twee avonden met Bo (Yvonnes vriendin uit Bangkok) en haar vriend Nate én Adam en Ruth, Engelsen die we telkens maar weer tegenkomen, in een restaurant zijn gaan eten.
> Prachtige Busrit naar Luang Prabang
03-01-2008 Na een korte nachtrust, met dank aan onze dronken Engelse buren, stappen we toch nog redelijk wakker in de toeristen-bus naar Luang Prabang. De landschappen zijn meteen al ontzettend mooi, met grillige Karstbergen waar je maar kijkt. Verder zien we het eerste deel van de bijna zes uur durende reis zoal: een gekantelde vrachtwagen midden op de weg; blote kindjes die door mama gewassen worden bij de waterpomp; dorpen bestaand uit houten huizen en bamboehutten met strooien daken; twee zweefmolens met gekleurde, houten paardjes en aangedreven door mannen met sterke armen; vrouwen die bijna bezwijken onder het gewicht van de enorme bos takken op hun rug; mensen die bij elkaar luizen zoeken op het hoofd; en bochten, heel veel bochten.
Na een uur of wat stijgen we flink en worden de bergen ronder van vorm. Dorpjes worden schaarser en bestaan hier alleen nog maar uit bamboehutten met strooien daken. Aan de kant van de weg doen (vaak kleine) kinderen met hun ouders zwaar werk: de nog groene stro-achtige stengels worden hard tegen de grond geslagen en omgekeerd. Kilometers verwijderd van welk huis of hutje ook lopen kinderen en moeders met enorme bossen stro op de rug naar..., ja waarnaar eigenlijk? We zijn er erg van onder de indruk wat we hier zien. Gelukkig zijn er ook dorpen waar een stenen of in elk geval houten schoolgebouwtje staat en waar we ook kinderen met rugzakjes enthousiast naar buiten zien komen. In groepen lopen ze hele einden naar hun huis. Sommigen hebben zelfs een fiets.In een wat groter dorp stoppen we na een dikke drie uur rijden om wat te eten en al gauw staan er twee paar hongerige ogen naast ons omhoog te staren. Lastig, want als we ze iets geven staan de drie jochies van even verderop vast ook in een tel voor onze neus; en die van nog iets verder ook; en de rest van het dorp. Omdraaien en gauw dooreten dus maar.
Het laatste stuk van de reis bestaat voornamelijk nog uit de afdaling naar het lager gelegen Luang Prabang. Al snel vinden we een guesthouse dat ons aanstaat en als we vroeg ons nest induiken kijken we terug op een indrukwekkende dag; en dat ligt niet alleen aan de adembenemende landschappen, of zoals een stel bejaarde Belgen ons zei: "de schoeanste baan van gans Laos met achter elk hoekske weer iets moois".
Klik op bovenstaand filmpje om even bijna-live bij ons nieuwjaarsfeestje te zijn en om te zien hoe zijde geweven wordt.
> Meer Info
Op onze Laos info pagina is veel nuttige informatie te vinden over Laos en neem ook eens een kijkje bij onze Vientiane regio foto's.